1. Po co to wszystko?
PyBike powstał z potrzeby chwili. Rochowi brakowało solidnego zamiennika Excela, za pomocą którego mógłby prowadzić statystyki rowerowe. Przejrzał kilka programów, ale nic nie zadowoliło go na tyle, aby zacząć z niego korzystać. Koniec końców Roch usiadł za sterami Visual Studio 2010 i napisał własny program, taki który zadowala Rocha w pełni (choć kawy jeszcze nie robi).

2. Wymagania systemowe
Jedynym wymaganiem, jakie należy spełnić, poza posiadaniem komputera klasy PC z zainstalowanym systemem Windows, jest instalacja pakietu Microsoft .NET Framework 4, dzięki któremu można uruchomić BikeStats.NET. Pakiet jest dostępny za darmo, więc nie ma żadnego problemu z jego instalacją. BikeStats.NET podczas instalacji sam sprawdzi, czy wszystkie zależności są spełnione; jeśli czegoś będzie brakowało sam podpowie skąd ściągnąć wymagane pakiety.

3. Rozwój programu
Program został napisany na użytek własny, jednak Roch zdecydował się go opublikować ze względu na potencjalnych pracodawców, którzy mogą bardziej przychylnie patrzeć na Rocha, jak programistę praktyka, a nie tylko osobę, która przebiła się przez studia z całkiem niezłą średnią i wiedzą teoretyczną, którą nota bene cały czas Roch powiększa.

Póki co BikeStats.NET ma status wersji beta, a to oznacza, że o ile większość funkcji działa, to w dalszym ciągu wymagane są poprawki i udoskonalenia kodu. Jednak program wszedł w taka fazę, że można go pokazać, choćby w celach autoreklamy.

4. Zrzuty ekranu

Okno główne programu

Okno dodawania nowego dystansu

5. Download
Już wkrótce.

Niedawno minął rok jak Roch zaczął współprace dot. recenzji sprzętu rowerowego i spodobało mu się to na tyle, że postanowił iść w to głębiej. Jeśli chcesz pogadać o możliwości współpracy zapraszam do kontaktu: jacek@pedalydwa.pl.

Już Roch nie pamięta kiedy coś go nie bolało, nie strzykało i nie wyciekało. Najpierw choroba, czyli gorączka, gorączka i jeszcze raz gorączka. Roch na widok Nurofenu wyglądał mniej więcej tak:

I przyjmował go w dawce 600 mg na raz, co w ciągu dnia dawało nawet i 1800 mg, ale gorączki nie było. W końcu Rochowi wydawało się, że już jest zdrowy. Że już będzie mógł chociaż wstawić rower do garażu. Nawet zmienił telefon żeby \”Centralny System Telemetryczny\” mógł działać lepiej i wydajniej. Jednak nie było dane Rochowi pojeżdżenie. Po tym jak wyszedł z choroby zaczęła się alergia. Pyli pewnie jakaś brzoza albo inna olcha i Roch kicha, kaszle i ogólnie smarka.

Tak więc Roch siedzi w domu (albo w pracy) i wyciera sobie nos licząc na to, że pogoda w końcu się polepszy o będzie można wyjść na rower choć na chwilę, na sekundkę.

Jeśli zaś o sytuację domową chodzi to jest ona opanowana. Prawie opanowana. Do wyleczenia pozostało ucho Stasia, które dalej jest czerwone i tym samym szczepienie i baseny są zawieszone aż Staś wyjdzie na prostą. Miśka śmiga na rowerze aż miło patrzeć. A jak nie śmiga to sadzi kwiatki w ogródku, albo grzebie w piachu.

Wiosna to dobra pora roku – dzieci mogą w końcu wyjść na dwór w czymś lżejszym niż gruba kurtka, kozaki i szalik. I mogą siedzieć do oporu. A zadowolenie z pory roku widać po apetycie. Dwa obiady to minimum na co stać dzieciory. Więc wszystko idzie w dobrym kierunku, jeszcze tylko Roch się spiguli antyalergicznie i będzie można wrócić do żywych.

Może się uda też wyjść na rower. W końcu.

Roch pozdrawia Czytelników.

I jest, a w zasadzie było, bo Roch już całkiem dobrze się czuje. A co było? Była choroba; zapalenie spojówek, zapalenie gardła i gorączka dochodząca do 40°C. I tak Roch rozpoczął marzec. W międzyczasie dołożyło się zapalenie uszu u Michaliny i katar u Stasia, który też odbił się na uchu. Więc Roch przez dwa tygodnie wycierał nosy, dawał (niechętnie) zakraplać sobie oczy i jadł Nurofeny niczym dropsy, czasem zagryzając Apapem. Koniec końców Roch skończył z tygodniowym zwolnieniem i stawiał się na nogi.

Reszta domowników też swoje przeszła łącznie z Żonką, która też oberwała wirusem. Teraz, pisząc tę notkę, Roch jest zdrowy, Staś katarzy mocno, a Miśka ma jeszcze zaczerwienione ucho. Tak więc pierwszy (i oby ostatni) wirus w tym roku odbił się mocno. Ale już wszystko wraca powoli do normy. Dzieci tak nie mogły się doczekać wyjścia na dwór, że tylko gorączka ustąpiła i poszły trochę pojeździć i pobiegać po podwórku bo pogoda zacna jest, a ma być jeszcze zacniejsza. Może w końcu Rochowi się uda wyjść też na rower, który na chwilę obecną stoi w garażu z czujnikami, wiec tylko wsiąść na rower i zacząć monitorować swoje postępy. Oby w tempie większym niż raz na miesiąc. I to jak się uda.

Wracając jednak do przymusowej przerwy; jak już Roch zaczął dochodzić do siebie to też zdarzało mu się wyjść z domu, bo jednak naturalna witamina D jest bardzo przez Rocha pożądana, a i dzieci z Rochem chętnie spędzały czas. Może w końcu Roch zrobi jakąś relację z wypadu rowerowego. Się okaże.

Roch pozdrawia Czytelników.

PS.
Staś też już biega.

No i stało się. Roch od tłustego czwartku postanowił, że będzie starał się osiągnąć poziom zen jeśli chodzi o dbanie o siebie i schodzenie z wagi. Zaczął od porannego biegania. Tak. Rano, przed pracą Roch biega z Michasią do przedszkola tylko, ale i tak to wymagająca trenerka.

— \”Tatuś teraz będę się napędzała\” – mówi – \”Biegnij za mną!\”

I tak Roch przyśpiesza tempa żeby dogonić Michalinę, a ta z górki się napędza i napędza. Na szczęście przedszkole nie jest daleko, ale i tak Panie z Przedszkola dziwią się, że Michasia o tej porze, a jest to okolica 7¹⁵, już jeździ na rowerze. Z przedszkolem Michasia bardzo się zżyła i chętnie chodzi, a to Rocha cieszy bo ma koleżanki (Michasia, a nie Roch), a i Roch ma cel biegowy.

Swoją drogą Roch nie wyobraża sobie dnia bez odprowadzenia Michasi do przedszkola. Nawet jak wie, że już jest spóźniony i będzie \”załamywał czasoprzestrzeń\” żeby nie spóźnić się do pracy to i tak idzie lub biegnie z nią do przedszkola. Kiedy już Roch dostanie buziaczka i tulaska to może wracać do domu. Oczywiście biegiem. W jednej ręce rowerek, a w drugiej kask. Później szybki prysznic, tulasek ze Stasiem i można już jechać do pracy.

Wracając do dziś; trasa najpierw dookoła domu i Roch już tracił nadzieję, że pojadą gdzieś dalej, ale Michasia chciała pojechać na konie, a później wrócić \”kamienistą drogą\”. I tak przejechali się kawałek dalej. Jednak Roch planował jeszcze dalszy wypad bo chciał jechać do paczkomatu po paczki, ale Żonka słusznie zauważyła, że Michasia po porannym basenie może nie dać rady dojechać i wrócić.

I tak całkiem niespodziewanie Roch zainaugurował sezon rowerowy 2017. Po zimowym pedałowaniu w miejscu, dla Rocha dziwnym było, że rower może się przemieszczać. I takie zastosowanie roweru jest najlepsze. Rower ma jeździć, a nie być przypięty do jednego miejsca. Choć czasem tak trzeba. Na zakończenie zdjęcie rowerów dwóch:

I oczywiście ślad – taki prawdziwy – GPS. \”Centrum telemetryczne\” spisuje się doskonale nawet jak Roch przemieszcza się.

PPS.
Żona właśnie testuje swoje czujniki. Chyba jej się podoba, bo strasznie dyszy.

Przygotowania do sezonu rowerowego A.D 2017 idą pełną parą. Roch obżera się fast-foodem, nie jeździ na trenażerze i ogólnie robi wszystko żeby umrzeć przy pierwszym pedałowaniu. Jednak nie wszyscy są tak słabej wiary i woli jak Roch.

Michasia jak tylko stopniał śnieg przypomniała sobie, że dawno nie jeździła na rowerze. I zapragnęła, niczym Roch za dawnych lat, pedałować. I nie liczyło się, że jest mokro, że może spaść deszcz, a gdzieniegdzie jeszcze leży kupka śniegu. Trzeba było rower wyjąć z garażu i pozwolić jej pojeździć. Roch nie opierał się zbytnio bo sam wie jak bardzo chce mu się pedałować. W tym rowku parcie na rower jest wyjątkowo silne, nawet zaplanował już kilka tras, które chciałby przejechać. I obowiązkowo objazd starych śmieci. Czyli rower do Colta i na stare śmieci, ale to jak dzień będzie dłuższy. Na chwilę obecną Roch chce w ogóle wsiąść na rower żeby cokolwiek się zadziało. Wiadomo, że:

\”Nawet najdalszą podróż zaczyna się od pierwszego kroku\”
Lao-tzu. chiński filozof, twórca taoizmu

Tak więc swoją podróż Roch chce zacząć od tego, że wsiada na rower. W tym celu zrobił pierwszy krok, aby dać się porwać przygodzie czyli odpiął rower od trenażera, zmienił oponę na asfaltową i z powrotem założył oponę trenażerową, ale tym razem do roweru Żonki żeby też mogła popedałować. Później, jak już nadejdzie lato Roch przełoży oponę z powrotem i całą czwórką będą pedałować. Jak tylko Roch nie zejdzie przy stawianiu tego pierwszego kroku, o którym pisał ciut powyżej.

Żeby nie było to Staś też ma swoją furkę. Czterokołową ze zdalnym sterowaniem. Przebieg niewielki, nie bita, a kierowca nie palący. Oczywiście pierwszy właściciel. I tak wyglądały pierwsze podrygi wiosny. Staś w samochodziku, a Michalina na rowerku. Roch za nimi idzie trzymając w jednej ręce pilot do autka, a w drugiej aparat. W międzyczasie musi oglądać się za Michaliną, bo ta nie patrzy gdzie jedzie. Ważne, że wiatr rozwiewa włosy, a to czy ktoś jedzie czy idzie to już nie jest ważne.

Pogoda na najbliższe dni nie wróży nic dobrego; będzie padało ale będzie ciepło i co najważniejsze nie ma już śniegu. Co prawda może jeszcze gdzieś tam spaść, ale to będą raczej ostatnie podrygi zimy tej wiosny. I trzeba będzie przeprosić się z siodełkiem i w końcu dotrzymać jakiegokolwiek postanowienia, bo na razie to nic dobrego z tego nie wychodzi, ale zawsze można (było) zwalić na zimę, na depresję, na chandrę, na brak słońca, na smog, na brak witaminy D, na mokro, na ślisko, na zimno i jeszcze wiele można by wymieniać. A co może zmotywować? Ładna pogoda, przyjemność z pedałowania i pewnie coś jeszcze o czym Roch wiedział, ale przez lata zapomniał.

Tak. Trzeba sobie powiedzieć wprost, że to co się dzieje z Rochem to efekt wieloletnich pokus, olewania i chęci robienia czegoś innego. A wiadomo nie od dziś, że Roch stworzony jest do pedałowania, a nie do przytulania. Że stracił włosy nie dlatego, że mu wyszły, a dlatego, że włosom pod kaskiem było ciasno. W tym roku może będzie inaczej. Co prawda włosy nie odrosną, ale może odżyje pasja do pedałowania, którą Roch zatracił. Czego sobie życzy.

Na zakończenie focia roweru w gotowości bojowej:

Roch pozdrawia Czytelników.

PS.
Żonkę tak wciągnęło pedałowanie na trenażerze, że zażądała aby Roch kupił drugi komplet czujników i stworzył konkurencyjne \”Centrum Danych Telemetrycznych\”.

W ostatniej notce Roch zarzekał się, że jeśli zacznie pedałować to dopiero w poniedziałek, bo w sobotę miał przerwę techniczną, a w niedzielę na pewno nie będzie mu się chciało. Koniec końców jednak Roch wsiadł na rower w niedzielę i dnia siódmego przepedałował kilometrów dziesięć. Bo dlaczego czekać do poniedziałku skoro można w niedzielę; ale tak prawdę pisząc to Roch wsiadł na rower po tym jak Żonka zeszła z niego (roweru, nie Rocha).

Tak więc kolejny etap wzajemnego motywowania rozpoczął się na dobre. Może nawet uda się wyskoczyć na jakieś wspólne pływanie o ile będzie z kim zostawić dzieciory. Powrót na siodełko wcale tak bardzo nie bolał, ale Roch ma świadomość, że jego nogi są dalekie od ideału o czym przekonał się jeżdżąc na nartach. Więc plan na kilka najbliższych tygodni to wzmocnić nogi i oczywiście zrzucać wagę. Jednak to jest ciężkie mając na uwadze, że w lodówce leżą frytki, fryteczki, frytunie.

Pozostaje więc trzymać je nadal w lodówce, a codziennie wsiadać na rower i pedałować. Może te frytki będą nagrodą na regularne pedałowanie, a może po prostu Roch je zje. Na zakończenie oczywiście zapis z \”Centralnego Systemu Telemetrycznego\”:

Roch pozdrawia Czytelników.

I stało się to co się już kilka(naście) razy się powtórzyło, czyli Roch zapomniał o blogowaniu i trenażerowaniu, choć to drugie spowodowane było też tym, że Roch z Żonką zaplanowali krótki wypad na ferie. Krótki ponieważ po obrzydliwie długim urlopie świątecznym Roch miał nikłe szanse na uzyskanie drugiego obrzydliwie długiego urlopu na ferie. Zatem trzeba było pokombinować i tak w piątek po pracy zjechali się wszyscy w Tarnowskich Górach, gdzie Roch zostawił samochód i drugim wszyscy pojechali już na ferie.

Śnieg dopisał, pogoda również więc dzieciory biegały po śniegu, jeździły na sankach i spały jak susły. Nie licząc ząbkowania Stasia przez co on nie spał jak suseł, ale zdarzało mu się, że trochę spał. Po początkowych problemach aklimatyzacyjnych Michalina pogodziła się z tym, że przez kilka dni nie będzie spała w swoim łóżku i że ten \”domek w górach\” też jest fajny.

Dodatkowo mogła biegać ile chciała, czego dowodem jest zdjęcie. Był śnieg to się biegało, skakało i ślizgało. Jednak gwoździem wypadu była nauka jazdy na nartach. Michalina bardzo chciała nauczyć się jeździć na nartach, ale nie sama tylko z Rochem, więc ten również załapał się na lekcje z instruktorem. Z całego wydarzenia powstało kilka filmów, które Roch może zmontuje jak się nauczy jak to się robi. Na razie są na dysku i widzieli je tylko nieliczni.

Zarówno Roch jak i Michalina nart mieli na nogach po raz pierwszy. Choć Michalina jeździła pod domem na \”zabawkowych\” nartkach, ale na takich z zapięciami i butami stała pierwszy raz. I poszło jej idealnie. Pani instruktorka chwaliła ją, że dobrze sobie radzi i jeszcze kilka zjazdów i będzie już mogła z Rochem śmigać po stoku. Z tego też wynika fakt, że Roch też całkiem nieźle sobie poradził. Choć zaliczył jedno śniegowanie, po którym nie mógł wstać i czuł się jak żółw wywrócony na skorupkę. Potem jednak opanował pługowanie i zjechał z większego stoku.

Staś za to wymyślił sobie nową zabawę. Wchodził w Rocha buta i próbował chodzić. Śmiechu było wiele, a największą frajdę miał Staś, który jak tylko miał okazję to chodził z Rocha butami. Roch miał już mniejszą frajdę bo za każdym razem jego buty były w innym miejscu. Jednak Roch nie musiał ich szukać zbyt długo bo zazwyczaj tam gdzie stał Staś tam był przynajmniej jeden but, a drugi też gdzieś był.

Pomijając naukę jazdy na nartach to udało się jeszcze zwiedzić Leśny Park Niespodzianek, w którym zimą po pierwsze jest bardzo ślisko, po drugie z obiecanych Żubrów i Jeleni zostali tylko zwiedzający, którzy byli jeleniami i po trzecie najfajniejszą atrakcją były drapieżne ptaki, które można było wziąć na rękę i strzelić sobie zdjęcie z ptakiem. Były sowy, orły, sokoły i tylko dumki brakowało, ale to chyba nie te klimaty. Koniec końców następne zwiedzanie parku tylko latem jak nie będzie śniegu i lodu na szlaku. Może wtedy uda się zobaczyć obiecane Żubry i Jelenie.

Tak więc teraz już wiadomo dlaczego Roch nie pedałował, ale tak prawdę pisząc to nie jest to do końca prawda. Bo dziś na przykład Roch siedzi na fotelu, a rower stoi za fotelem, ale Rochowi tak się nie chce, że nie wiadomo co. Jutro z kolei Roch będzie odczulany więc z urzędu ma zakaz wysiłku. Najbliższe pedałowanie więc czeka Rocha w niedzielę, ale wtedy pewnie stwierdzi, że:

— \”Zacznę od poniedziałku\”.

I tak minie mu obecny tydzień. I oby od tego poniedziałku faktycznie zaczął pedałować, bo bardzo wolno klarują się jakieś mgliste plany rowerowe. Jednak Roch zaczyna od szukania opony do roweru, ale chyba Roch przespał jakąś epokę, bo teraz większość gum to rozmiar 27/29 cali, a gdzie stare, poczciwe 26 cali? Na zakończenie selfie z nartami:

Roch pozdrawia Czytelników.

Od początku tygodnia zawsze było \”coś\” co Rochowi uniemożliwiało pedałowanie. Najczęściej, poza jednym dniem, przyczyną było \”nie chce mi się\”. Wczoraj Roch był bliski wejścia na rower, ale też ostatecznie wolał się iść umyć i położyć się spać. Dziś Roch też nie za bardzo chciał pedałować, ale ostatecznie się skusił na pedałowanie. Jednak kiedy Roch się już wkręcił w kręcenie Staś podniósł alarm, bo chciał się poprzytulać i trochę napić. Więc Roch się wypiął z pedałów, poleciał do Stasia poprzytulał go i chęć na pedałowanie minęła. Poniżej wykres obrazujący moment wstania Stasia.

Jak widać Roch rozkręcił się i już miał popedałować po rekord, ale nagle \”Centralny System Monitorowania\” stracił zasięg i wszystkie parametry spadły i klops. Rochowi odjęło chęć. Zdjął buty, odpiął opaskę i siadł na fotelu. Może w weekend Roch coś popedałuje, ale może też okazać się, że dopiero w przyszłym tygodniu Roch zasiądzie na siodełku i coś pokręci. Jednak do tego czasu Roch ma jakieś wewnętrzne nie i nie wie co z tym zrobić. Pewnie trzeba przeczekać. Jak ze wszystkim.

Na zakończenie ślad pedałowania:

Roch pozdrawia Czytelników.

We wczorajszej notce Roch pisał, że dziś może uda mu się wydłużyć dystans bo 10 kilometrów już jest opanowane i trzeba podnieść sobie poprzeczkę, rzucić nowe wyzwanie i powiedzieć \”nie dasz rady\” po czym udowodnić sobie, że jednak \”dam radę\”. Jednak zacząć należy od tego, że rano Roch z Żonką i dzieciorami pojechali na basen. Jednak tych sobotnich wypadów brakowało, ale cóż poradzić jak Miśka była przez większość czasu chora.

Odkąd jednak Miśka nie chodzi do przedszkola z powodu podejrzenia o alergię (może nie na przedszkole) to basen wrócił do łask i od razu widać, że dzieciaki łaknął tego basenu. Dziś był słabszy dzień w wykonaniu Miśki i niespodzianka musiała poczekać, ale Roch nie będzie nic więcej o tym pisał. Może za tydzień uda się pojechać na tę niespodziankę. Po powrocie do domu Roch padł i nawet skaczący po nim Staś nie dał rady go obudzić. Wołał \”da da da\” ale Roch nie reagował. Ostatecznie zwlókł się z łóżka i jeszcze trochę poszedł na dwór z dziećmi.

W końcu – kiedy już dzieciory poszły spać – Roch zaplanował sobie, że wsiądzie na rower i wydłuży dystans. Ale po 3 kilometrach przepedałowanych w miejscu Roch usłyszał charakterystyczny dźwięk i w pokoju pojawiła się Miśka.

— \”Tata co lobisz?\” – zapytała stojąc w progu.
— \”Na rowerze jeżdżę\” – odpowiedział Roch.
— \”Ale jak tam wszedłeś? Po fotelach!?\” – drążyła temat.
— \”Nie, obok kwiatka przeszedłem\” – odpowiedział Roch.
— \”Aha\” – powiedziała Michalina.

I chyba to był argument ostateczny, który kończy spór i lawinę pytań, na które albo nie ma prostej odpowiedzi albo jest, ale tak niedorzeczna, że lepiej jej dziecku nie mówić.

W każdym razie Roch miał już pojeżdżone bo Michasia chciała żeby Roch się bawił z nią i delfinkiem w tańczenie, a później w klocki. Na szczęście pobudka była \”na siku\” i Miśka poszła spać razem z Żonką, ale Roch już nie miał serca wsiadać ponownie na rower. Zatem dziś Roch wydłużył sobie tak, że przejechał jedynie ~3 kilometry, ale za to bawił się z delfinkiem i Miśką. Dowód poniżej:

Delfinek i Miśka w akcji.

No właśnie – skąd ją wziąć? Jak do tej pory nie słychać o żadnych wynikach badań, które potwierdzałyby, że mądre głowy znalazły gen odpowiadający za motywację. No więc trzeba sobie jakoś radzić samemu. Roch też nie ma gotowej recepty na zmotywowanie się do wejścia na rower i popedałowania, ale ma cel do którego chce dojść. Tym celem jest określona waga, lepsze samopoczucie i przede wszystkim Roch chce być zdrowy.

Roch w 2008 roku. Już z brodą.

I wczoraj i dziś Roch spędzał czas pedałując na rowerze. Powoli staje się to nawykiem, ale jeszcze musi on walczyć z sobą i ze swoich wewnętrznym \”chcę usiąść na fotelu i siedzieć\”. Jednak Roch ma perspektywę lata i musi dokonać transformacji bojlera na zgrabny 4-o albo i 6-o paczek. A tak całkiem poważnie to celem Rocha jest zdobycie jako takiej kondycji żeby na wiosnę zacząć pedałować w terenie nie myśląc jak to ciężko się na tym rowerze jeździ.

Dziś w standardzie Roch przejechał 10 kilometrów, ale skrócił się czas, w którym przejechał owe dziesięć kilometrów. I tak się kręci to koło rowerowe. Oby latem Roch miał więcej siły na pedałowanie, ale sobie pokręci zimą tak będzie miał latem. Na zakończenie, oczywiście, ślad:

Roch pozdrawia Czytelników.