Roch zaczynał każdy poniedziałek od słów “jak ja nie lubię poniedziałków”, po czym szedł do okna sprawdzić, czy spadł już śnieg, czy jeszcze można myśleć o wyjściu na zewnątrz. Później to różnie, jak był zły poniedziałek, to Roch starał się wyładnieć przed lustrem, a jak był bardzo zły poniedziałek to nawet nie podchodził do próby poprawienia natury.

Dziś jednak Roch wstał zmobilizowany i chętny do życia, nawet gdyby przez noc spadło 60 cm śniegu to Roch dostrzegłby pozytywny aspekt odkopywania samochodu spod śniegowej czapy. Dobry humor Rocha spowodowany był tym, że ogarnął zasilacz, który dostał od Koyocika do naprawy. Jeszcze tylko konsultacja u Elektronicznego Guru i Roch mógł ogłosić sukces, choć częściowy i niepewny, bo nie wiadomo, czy zamiennik uszkodzonego elementu jest osiągalny.

Od popołudnia Roch zasiadł przed komputerem i – z przerwami – już tak zostanie. Jednak poniedziałek z uśmiechem na ustach bardzo wymęczył Rocha, ale jutro już wtorek i weekend za pasem. Może uda się wyskoczyć na niedzielne CARGO w Pyrzowicach, kto wie.

Roch pozdrawia Czytelników.

Ładnej pogody ciąg dalszy. Tak jak Roch zapowiadał wczoraj, dziś spędził całe popołudnie z aparatem, gdzieś w polach, ale blisko torów kolejowych. W niedzielę pociągi mają chyba wolne i nic nie jeździło, a Roch kręcił się bez celu po okolicy. Jutro pogoda znowu ma dopisać, a więc szykuje się jeden z dłuższych maratonów z aparatem, ale to dobrze – ruchu Rochowi nigdy za wiele. Kończąc tą skromną notkę Roch pochwali się swoimi pstrykami.

Roch pozdrawia Czytelników.

Jednym z wielu zainteresowań, którymi Roch został obdarzony są pociągi. Aby realizować się w tym skończył był Technikum Kolejowe, dlatego czytanie semaforów to dla niego pestka, nawet po kilku latach, które już upłynęły od momentu odebrania przez Rocha dyplomu potwierdzającego, że potrafi on odróżnić lokomotywę od łodzi.

Ale nie będzie notki “kolejarskiej”, przynajmniej nie dziś, więc Roch powróci do przewodniego tematu Bloga, jakim są rowery, a przynajmniej niezdarne próby trzymania się linii programowej Bloga. Sobotnia pogoda słodko połechtała Rocha, temperatura przekroczyła magiczną granicę 10°C, słońce nie skąpiło złocistych promieni, a wiatru prawie nie było. Takiej okazji Roch nie mógł zmarnować. Wziął zatem aparat i poszedł polować na sprytne ptactwo, ale skończył na torach polując na pociągi.

Jutro powtórka, bo pogoda ma być nie gorsza niż dziś, a więc nie można nie fotografować i nie można nie wyjść z domu. Nawet nieznajomy, który mijał klęczącego w krzakach Rocha zauważył, że “pogoda jest dobra na fotografowanie”, a Roch nie mógł nie przyznać racji nieznajomemu. Zdjęcia, komplet z weekendu pojawią się jutro.

Roch pozdrawia Czytelników.

– “O jaaaa! Dziś trzynasty” – zakrzyknął Roch przechodząc obok kalendarza.

Postanowił, że dziś z domu się nie ruszy, a nawet ograniczy zwykłą “domową” aktywność do niezbędnego minimum żeby odsunąć od siebie ryzyko wystąpienia pecha, ale – patrząc już z perspektywy dnia minionego – sam dążył do tego, że spotkać się z pechem. I wcale nie chodzi o pechową stacyjkę, czy o pęknięty łańcuch w rowerze, na którym Roch i tak już nie jeździ.

W międzyczasie Rocha odwiedził Koyocik, bo dawno się nie widzieli, a akurat był w pobliżu i tak oto zrodził się spontaniczny zlot choć bez rowerów. Roch został zaproszony z rewizytą, z czego z dziką ochotą skorzysta, ale dopiero jak zrobi obiecany termometr dla Koyocika, z którym zalega już jakiś czas.

Później, po miłych chwilach, dopadł Rocha pech, ale fakt ten Roch przemilczy, bo i szkoda męczyć Czcigodnych przygodami Rocha. Jedno, co jest pewne to to, że Roch jutro zabiera aparat i idzie, bo prognozy są optymistyczne, a i temperatura ma przekroczyć magiczną granicę 10°C.

Roch pozdrawia Czytelników.

Od rana, czyli od godziny 7⁰⁰ Roch latał po sklepach; dlaczego zaczął tak wcześnie? Bo w lokalnym sklepie na literkę “B” rzucili karty pamięci, a że to towar deficytowy i większość rozeszła się wewnętrznymi kanałami dystrybucji Roch musiał zdążyć i swoją kartę kupić. Na szczęście udało, a przy okazji Roch zjadł świeże rogale na śniadanie, ale to tak na marginesie.

Później musiał jechać, a właściwie to chciał jechać, do mechanika, bo auto nadal stało unieruchomione. Zszedł był na dół i sprawdził, może przez noc ktoś był tak uprzejmy i naprawił samochód żeby Roch nie musiał martwić się o ewentualny hol. Przekręcając kluczyk zaklinał się na wszystko, co tylko do głowy mu przyszło, aż usłyszał znajomy warkot.

To Megi warczała zalotnie, niczym kotka mająca ochotę na kocura Rocha. Roch wyjechał z parkingu i pojechał rozgrzać silnik, po czym zawitał do mechanika. Ten po wstępnych oględzinach i przesłuchaniu Rocha orzekł, że winna jest kostka, która łączy stacyjkę z resztą samochodu, a na potwierdzenie tego “sztucznie” wywołał awarię.

Na wymianę jednak Roch musi poczekać, a na pytanie co robić jak znowu się popsuje usłyszał “poruszać”. Takoż Roch będzie czynił jak tylko kostka zacznie grymasić. Więc gdyby ktoś widział Rocha kręcącego się w samochodzie z zaciśniętymi zębami, mającego ręce schowane to proszę nic sobie nie myśleć – on tylko rusza stacyjką.

Roch pozdrawia Czytelników.

Roch zaliczył najbardziej zakręcony dzień w ostatnim czasie: najpierw siedział w domu i nic nie zapowiadało, że będzie wykonywał jakieś inne czynności poza oddychaniem i podnoszeniem kubka z kawą zbożową. Jednak w połowie kubka musiał zaliczyć wypad w miasto. Pojechał autem, bo deszcz i zimno i nie było sensu jechać na rowerze lub iść “z buta”. Awaria wisiała w powietrzu, jeszcze Roch nie wiedział co się zepsuje, ale sam fakt awarii był dla niego jasny.

Gdy miał wracać do domu samochód odmówił posłuszeństwa, martwy jak świąteczny karp i zimny jak nóżki w galarecie. Pchanie odpada, bo Roch chucherko nie podoła takiemu ciężarowi. Otworzył maskę, podumał nad silnikiem i zamknął ją, bo na studiach nikt nie omawiał budowy silnika. Pokręcił kluczykiem, postukał, popukał i popadł w zadumę.

W końcu, jakiś cudem, samochód odpalił. Roch ucieszył się, bo nie musiał iść do domu i organizować jakiegoś holu. Pod domem znowu kolejny grymas, tym razem bardziej stanowczy. Żadne krzyki i płacze nie przekonały Megi do tego, żeby zacząć działać. Jest nadzieja, że może rano odpali, a jak nie to trzeba poszukać jakiegoś sposobu dojechania do mechanika. Szczęście, że to tylko 500m więc i dopchanie samochodu nie powinno stanowić problemu.

Kobiety to jednak kapryśne bestie; niby lubią czułe słówka, uśmiechy, ale jak się uprą przy swoim to nawet urok Rocha nie jest w stanie przekonać, żeby nie szły tą drogą.

Roch pozdrawia Czytelników.

Od rana, nad Rocha okolicą grasuje mgła, której mogliby pozazdrościć poddani Królowej angielskiej. Po wyjściu na zewnątrz widoczność dochodzi do 20 metrów, a więc tyle co nic. Roch postanowił, że z domu – poza obowiązkowymi wyjazdami – nie wyjdzie. Prognozy zapowiadały na dziś +10°C, ale życie jak zawsze to zweryfikowało.

Nadeszła również odpowiedź na maila, który Roch wysmarował do “firmy”, która proponowała reklamę bloga oraz wywiad z Panią Prezes. Oczywiście, już więcej nie będzie takich maili, nie ma problemu i w ogóle jest cudnie. Roch trochę żałuje, że naskoczył na nadawczynię, ale cóż poradzić na ADHD, które Roch ma w genach. Tak, czy inaczej maile powinny się skończyć z czego Roch się cieszy.

Roch pozdrawia Czytelników.

Tradycją stało się już, że każdą pogodną niedzielę Roch spędza z aparatem w dłoni. Tak też było i dzisiaj, bo pogoda była zacna, aż chciało się iść gdzieś w pola “zapolować” na jakiegoś egzotycznego ptaka. Jednak żaden nie chciał się dać sfotografować, albo zwyczajnie Roch był za wolny. Nawet sroka była od niego szybsza.

Na zakończenie Roch nie mógł się powstrzymać i zrobił kolejną panoramę. Tym razem “polnych” okolic Tarnowskich Gór, bo niegdzie dalej Rochowi nie chciało się iść.

Roch pozdrawia Czytelników.

Było nie było Roch musiał iść do marketu, bo zapas płyt DVD dawno się skończył, a trzeba zrobić kopię danych. Ubrał się więc Roch niechętnie i poszedł do marketu. Na miejscu przeżył wstrząs, bo wyszło na to, że Roch ma jakieś siedmiomilowe buty, które przeniosły go w okolice dwudziestego grudnia i niechybnie zbliżających się Świąt. Wewnątrz świąteczny wystrój, na regałach bombki, świecidełka i inne ozdoby. Po markecie pomykają hostessy w mikołajowych czapkach. Święta pełną gębą, a tu dopiero listopad i do Świąt jeszcze miesiąc z hakiem.

Po powrocie do domu Roch pomyślał, że skoro dostaje oferty promocyjne to nie może być gorszy od jakiegoś tam marketu i też wprowadzi na swoim blogu świąteczny nastrój. Jak co roku, głównym tematem przewodnim każdych Świąt są kolędy, a wśród nich prym wiedzie Last Christmas zespołu Wham!

Tak więc Wesołych Świąt!

Roch pozdrawia Czytelników.

– “Pałka się przegła” – Zakrzyknął Roch odbierając poranną porcję poczty.

Jakiś czas temu, w notce pt. \”Serwis pod wezwaniem Rocha\” Roch pisał, że pewna firma złożyła mu oferta dotyczącą sponsorowanego ogłoszenia w zamian za ciepłe słowa o tejże firmie. Roch zignorował mail, bo spam trzeba ignorować, ale firma nie dawała za wygraną. Dziś Roch dostał trzeciego maila, w którym uprzejma Pani oferuje reklamę bloga w zamian za notkę o firmie i – jak Roch zechce – wywiad z Panią Prezes, który to wywiad też mógłby umieścić na blogu, o to kawałek maila:

Byłoby nam bardzo miło, gdyby udało Ci się wspomnieć na Twoim blogu o **** i przesłać mi link do notki. Jeśli chcesz wypróbować ogłoszenie wyróżnione za darmo, daj mi znać. Również z przyjemnością skontaktuję Cię z Managerem ***** na Polskę, Anną ****, jeśli chcesz przeprowadzić z nią wywiad na Twojego bloga.

W związku z tym Roch odpisał uprzejmej Pani, że blog jego nie potrzebuje promocji, a i nie będzie wywiadu z Panią Anią, bo nawet tematyka blogu, choć uwzględnia roboty, karmniki i zdjęcia, nie przewiduje wywiadów z prezesami firm, które z przemysłem rowerowym nie mają nic wspólnego.

Tak więc, Szanowna Pani, jeśli przeczyta Pani ten wpis proszę odfajkować Rocha, bo umieścił on wpis sponsorowany na swoim blogu, ale na wywiad nie ma czasu, trzeba pomalować karmnik, zrobić termometr dla Koyocika, etc.

Roch pozdrawia Czytelników.

I stało to, co Roch wywróżył we wczorajszym wpisie. Zapał do zbijania karmnika opuścił Rocha i dziś prace nie drgnęły z miejsca. Po części jest to spowodowane tym, że Roch nie znalazł odpowiednio małych gwoździ, a wypad do miasta celem ich zakupu nie wchodził w grę, bo Rochowi nic się nie chciało. Pewnie dlatego, że jutro czeka go maraton i chciał zachować resztki sił na ranne wojaże po okolicach Tarnowskich Gór.

W międzyczasie, to znaczy pomiędzy kolejnymi “nie chce mi się”, do Rocha zagadał dawno niesłyszany Koyocik z rowerową propozycją, bo na weekend zapowiada się ładna pogoda i można by wspólnie porowerować. Roch, o czym już pisał, buty i kask dawno schował, ale dla przyjemności wspólnego pedałowania jest gotów wyjąć buty i iść na rower, bo warto. Lecz o tym napisze jak stosowny wypad się odbędzie.

Roch pozdrawia Czytelników.